De eerste editie van de Migration Gravel Race vond vorige maand plaats in Kenia en fotograaf Lian van Leeuwen was erbij om het evenement vast te leggen. Ze sprak na de race met zes van de meest opvallende deelnemers om meer te weten te komen over hun unieke ervaring. Ontdek hier wat ze te zeggen hadden, samen met een galerij met prachtige afbeeldingen uit Oost-Afrika
Drie weken geleden vertrokken 61 renners voor de inaugurele editie van de Migration Gravel Race (@migrationgravelrace), een 650 kilometer lange etappekoers door de wildernis van de spectaculaire Maasai Mara in Kenia. Deze ongekende vierdaagse race is ontstaan uit de moeilijkheden waarmee Oost-Afrikaanse wielrenners worden geconfronteerd om op mondiaal niveau te kunnen concurreren. Het trok ook voormalige World Tour-profs Ian Boswell, Laurens ten Dam aan en bracht het beste Oost-Afrikaanse wielrennen naar voren. Zes renners werden gevraagd om hun mening te geven over het unieke karakter van de Migration Gravel-race tussen alle grindraces ter wereld na het evenement. Vind hun reacties hieronder:
Sule Kangangi
Pro Fietser / Amani Coördinator
Kenia
Sule Kangangi
Voor mij is de grootste prestatie dat deze race mogelijk was. De dag voordat de race begon, keek ik om me heen en zag ik de sterke renners van over de hele wereld. Het zette me aan het denken: dit moment is een geweldige ervaring. Het is ongelooflijk om tijdens een wereldwijde pandemie te kunnen genieten van het beste van grindraces in Kenia.
Het was een voorrecht om met toprenners als Laurens Ten Dam en Thomas Dekker te racen. Dag één begon slecht voor mij. De eerste 20 kilometer waren zwaar. Bijna iedereen had last van lekke banden. Ik kreeg er al vroeg een, maar ik slaagde erin om het vrij snel te repareren, en ik kon weer beginnen te jagen en mezelf terug naar voren te krijgen. Als je zoiets ziet, motiveer je jezelf om door te zetten.
We hopen dat het AMANI-project en de Migration Gravel Run (MGR) Oost-Afrikaanse wielrenners meer kansen zullen bieden om te racen en hen een internationaal podium zullen bieden. Dit hoeft niet per se via de weg te gebeuren. Ik denk dat deze wedstrijd al heel wat veranderd is in de perceptie van het wielrennen hier. Mensen realiseren zich dat het mogelijk is om te fietsen en de top van de berg te bereiken, maar op een andere manier.
Het was geweldig om de vreugde in ieders ogen te zien om met World Tour-renners te racen en met hen te kunnen concurreren. Daar haal je zoveel kennis uit. Er is veel talent in Oost-Afrika, jonge sterke jongens en meisjes, maar als niemand hen de hand reikt, stoppen ze of kiezen ze voor rennen in plaats van fietsen. Het is geen gemakkelijke weg, maar het heeft veel populariteit gewonnen door deze race. Ik zal mijn best blijven doen om het te helpen groeien.
Geoffrey Langat
Pro-wielrenner, Keniaanse Renners
Kenia
Geoffrey Langat
Deze race was heel speciaal voor mij. Het was ongeveer drie jaar geleden dat ik een continentaal team had om voor te rijden (BikeAid, Kenyan Riders Downunder) en de pandemie bracht het racen echt tot stilstand. Er was heel weinig Oost-Afrikaans wielrennen. Ik voelde me soms wanhopig. Het was moeilijk te geloven dat er na twee jaar training niets zou gebeuren. Je moet gewoon blijven doen wat je leuk vindt. Toen ze de Migration Gravel Race aankondigden, voelde het bijna als een kans op redding in mijn carrière, dus ik was er echt op gefocust.
De etappewinst was geweldig. Ik had het gevoel dat ik niet in een positie was om te winnen op dag 3. Ik ben een klimmer, dus het was grotendeels vlak. Ik wilde bij de kopgroep zijn, overleven en me dan concentreren op fase 4 om te zien of ik iets kon proberen. En deze jongens – Laurens en Ian – zijn zo sterk! Laurens liep een lekke band op en kon solo terugkeren. We reden met een snelheid van 40 km/u in rotatie met zes mensen in tegenwind. Ik heb nog nooit zoiets gezien.
Je moet gewoon openstaan voor de mogelijkheid om een onverharde weg te vinden. Ongeveer 15 km van het einde werd een stuk grote rotsen gevonden. Het pad naar de zijkant was gladder. Om weer de weg op te gaan, moet je van je fiets af. Ik besloot er gewoon voor te gaan en de rotsen frontaal tegemoet te treden. Ik nam de rots frontaal aan en keek niet achterom. Uiteindelijk was ik de eerste. Dat was zo spannend!
We moeten meer van deze evenementen zien, want er is zoveel talent in Kenia. Ik heb het gevoel dat dit iets geweldigs kan zijn, veel groter dan we vandaag misschien denken. Er wordt gezegd dat een reis van 1000 mijl begint met één stap. We zijn nu bij deze ene stap en ik hoop dat we hiermee verder gaan.
Ian Boswell
Pro Gravel Racer
Verenigde Staten van Amerika
Ian Boswell
De Migration Gravel Race is verreweg de meest unieke wielerwedstrijd waaraan ik ooit heb deelgenomen. Elk aspect van de race is prachtig anders. Er is veel opwinding rond de race en het grotere doel ervan. Het is een ongelooflijke kans om naar Kenia en Maasai Mara te reizen om deel te nemen aan een wielerwedstrijd. Echter, als je eenmaal op de grond bent, is het slechts een van de vele aandachtspunten van een geweldige vierdaagse race.
Van het wegdek tot het eten en natuurlijk de mensen, elk gevoel van je ervaring is op de beste manier uniek Oost-Afrikaans. Met zoveel nieuwe bezienswaardigheden, geluiden, smaken en emoties, kan het soms onwerkelijk aanvoelen om je terug te trekken naar wat je doet en waar je het doet.
Mijn laatste groet aan deze geweldige race is de impact die het heeft op de Oost-Afrikaanse renners. Deze jonge, gepassioneerde atleten verdienen de kans om hun dromen na te jagen. Hun jeugdige drive om te klimmen, sprinten en aanvallen en alles achter zich te laten is zo inspirerend om te zien. Samen met de Amani-organisatie zijn we van plan om deze zomer een paar van deze veelbelovende atleten naar de Verenigde Staten te halen om deel te nemen aan enkele van de grotere gravelraces en zich te meten met een internationaal veld.
Ik geniet nog steeds van racen op mijn fiets, en de Migration Gravel Race bracht alles met elkaar in verband waar ik van hou: buiten zijn, avontuur en gemeenschap, maar het diepere doel ervan maakte het echt uniek in zijn soort.
Nancy Akinyi
Prowielrenner, 1e Eindklassement Dames
Kenia
Nancy Akinyi
Ik was om vele redenen erg geïnteresseerd in de Migratie Gravel Race. Ten eerste was het een kans om voor het eerst op een gravelbike te racen, om te zien hoe ik me offroad zou voelen op een fiets die geen mountainbike is. Het was een grote eer om de eerste vrouw te zijn. Het was echter moeilijk. Ik stopte bijna met fase 3 op het einde, maar ik heb het aan niemand verteld. Mijn rug deed zo’n pijn en ik kon niet eens lopen of zitten. Het punt was dat ik wist dat als ik zou stoppen, ik me de rest van het jaar verschrikkelijk zou voelen. Maar als ik mijn best deed, wist ik dat ik me goed zou voelen, hoe dan ook.
Het was geweldig om te racen met Kenianen die niet uit Kenia kwamen, om een praatje te maken en hun gevoelens over Kenia en racen te zien. Als je iemand over deze race vertelt, lijkt het niet erg. Het is, naar mijn mening. Via MGR kunnen we lokaal racen, maar op internationaal niveau, en dat is zo belangrijk. Als je niet de mogelijkheid hebt om in Europa te racen, is het onmogelijk om hier te groeien en je vaardigheden als rijder te verbeteren. Veel mensen geven het op. Het is iets wat ik al vaak heb gezien.
Toen ik het MTB Wereldkampioenschap deed, zei mijn vriend uit Botswana tegen me: Realiseer je je dat het alleen jij, ik en een man uit Lesotho zijn? Het was iets dat me niet was opgevallen totdat ze het zei. De enige blanken daar waren echter ook inbegrepen. Het voelde bijna alsof we op de verkeerde plek waren. Er is duidelijk nog veel te doen. Voor vrouwelijke wielrenners is het nog moeilijker. Er zijn in Kenia niet veel vrouwen die op competitief niveau fietsen. Jonge meisjes hebben ook niemand om naar op te kijken. Er is behoefte aan een programma dat primair op vrouwen is gericht. Op dit moment is er niets dat vrouwenwielrennen in Kenia ondersteunt, en het voelt alsof we er helemaal alleen voor staan.
Oost-Afrikanen worden aangemoedigd om met een race als de MGR te rijden omdat ze geloven dat ze het kunnen. Het geeft mensen de mentale boost die ze nodig hebben om te blijven trainen. Ik denk dat het de wielerscene in Kenia en de rest van Oost-Afrika zo veel zal laten groeien. Maar het zal enige tijd duren. Zoals we in Kenia zeggen, pool pool langzaam langzaam.
Laurens Ten Dam
Pro Gravel Racer, 1e GC
Nederland
Laurens ten Dam
De gezichten zijn wat ik me het meest herinner van deze race. De opwinding op de gezichten van de kinderen in de dorpen waar we doorheen reden. De angst en verbazing van de boda boda -chauffeurs, die zich afvroegen of deze naderende goederentrein met fietsen zou bezwijken omdat hun remmen zeker niet voldoende zouden zijn om op tijd te stoppen. Met vastberadenheid en vastberadenheid gaat Sules het hoofd aan, ons gezelschap houdend op onze beklimmingen. De vermoeide gezichten van de deelnemers, stralend van een glimlach na hun eerste koude biertje, komen elke dag aan bij de finish.
Deze wedstrijd is iets speciaals. Er waren zoveel verhalen te vertellen met alle gezichten. Elke deelnemer bracht zijn eigen verhaal mee, dat vaak uitmondde in een monoloog van 10 minuten. Hot topics waren meerdere lekke banden of mechanica, bandenkeuze, pijnlijke lichaamsdelen, honger, dorst, maar ook de geweldige ontmoetingen met giraffen, zebra’s, olifanten en gnoes.
Naast deze gezichten en bijbehorende verhalen koester ik de kameraadschap in het kamp. De kampvuren, lekker eten en eindeloze verhalen maakten mijn dag goed. Het was geweldig om te zien hoe elke dag bijna 80 mensen een kamp opzetten in de middle of nowhere. Het leerde me ook hoe comfortabel ons leven thuis is, gewoon de kraan opendraaien of koken op een fornuis. Het maakt je zeker weer nederig!
Jordan Schleck Ssekanwagi
4x Oegandees Nationaal Kampioen Junioren
Oeganda
Jordan Schleck Ssekanwagi
Ik kwam naar de race zonder hoge verwachtingen. Het was mijn eerste gravelrace en ik reed er op mountainbikes. Ik was blij om als zesde te eindigen. Het was een leuke race waar ik van heb genoten.
Wat ik het meest bijzonder vond, was het rijden met de World Tour-jongens. Het feit dat ik in ieder geval hun wiel kon volgen, op een MTB, gaf me een moreel boost. Het deed me beseffen dat als ik volgend jaar een meer geschikte fiets heb en de lessen neem die ik heb geleerd, ik het beter zou kunnen doen en misschien zelfs een etappe of meer zou kunnen winnen.
In Oeganda is fietsen geen populaire nationale sport. Mijn vader, David Matovu (voormalig kampioen van Oeganda), was een vriend en coach van David Kinjah (huidige DS van Safari Simbaz). Al op jonge leeftijd leerde ik fietsen met mijn vader en vrienden thuis. Hoewel ik in Kenia woon, rijd ik nog steeds voor Safari Simbaz.
Een deel van mijn ambitie is om een jongere generatie te inspireren om te gaan fietsen omdat het je leven kan veranderen.
Je kunt profwielrenner worden en ook je brood verdienen als financieel adviseur. Je kunt monteur of reisleider zijn, waardoor je fit blijft en jezelf kunt pushen. Het is ook een geweldige manier om te vervoeren. Er zijn zoveel mogelijkheden. Hoewel er een Uganda Cycling Association (UGA) is, wordt deze geplaagd door politieke problemen en het gevolg is dat het fietsen in Uganda niet groeit. We doen ons best om veelbelovende jonge ruiters te inspireren via sociale media en Safari Simbaz Educatief Centrum.
De MGR is een race die een enorme impact heeft. Het is een geweldige kans voor Oost-Afrikaanse fietsers omdat de meesten niet de kans krijgen om hun dromen waar te maken om grote evenementen te doen. Ze waren in staat om hun talenten en vaardigheden te demonstreren tijdens het rijden op MTB’s en Black Mamba’s als kinderen, en deze race heeft het potentieel om een nieuwe generatie te inspireren.
