Eenentwintig portretten worden gemaakt om onze reis in Oost-Afrika af te sluiten.
Als ik fietstochten door Oost-Afrika in één zin zou moeten samenvatten, dan zou het over de mensen gaan . Er zijn veel andere geweldige aspecten om hier te reizen. En er zijn veel epische routes. Maar het belangrijkste zijn de mensen. Ergens onderweg begon ik portretten te maken, sommige openhartig en sommige serieuzer. Dit zijn degenen waarvan ik voelde dat ze een thuis nodig hadden en ik dacht dat ze een goede manier zouden zijn om onze reis aan deze kant samen te vatten.
In de meeste landen die we fietsten, kregen we altijd te horen dat we het dorpshoofd moesten zoeken om een plek te krijgen om te kamperen. Deze man was het hoofd van een klein dorpje langs de weg naar Malawi. Hij vond het geweldig om mee te mogen doen aan een fotoshoot. Hier zijn veel van de rollen die met de westerse cultuur worden geassocieerd, omgedraaid. We fietsten voortdurend langs vrouwen die hout aan het hakken waren; en mannen naaien. Hoe rijk het land ook mag lijken, maïs is nog steeds het hoofdbestanddeel, en zonder een goed oogstjaar lijden de mensen. Helaas viel de regen dit jaar vroeg. Het leukste aan fietsen in Afrika was de mogelijkheid om de weg te delen met andere fietsers. Het merendeel van de handenarbeid wordt gedaan door vrouwen, die ook voor hun gezin moeten zorgen. De blik van nieuwsgierigheid en achterdocht die vaak op de fiets naar buitenlanders wordt getoond, zoals Mazungu (of blanke) buitenlanders), komt veel voor. Zeer zelden lijkt de blik er een van minachting te zijn. Het is verbazingwekkend om te zien hoe ver mensen gaan om producten te verkopen op straatmarkten. De vrouw stond op een onverharde weg met een grote kom graan op haar hoofd, en ze was slechts een paar kilometer verwijderd van de dichtstbijzijnde markt. Haar verdiensten waren misschien iets meer dan een dollar. Een van de grote uitdagingen van fietsen door Oost-Afrikaanse landen, met name Zambia, zijn de dronkaards die ze erg aandringen op een stevig gesprek, soms zelfs tot het punt dat ze je vastgrijpen en vasthouden. Ik denk dat ze het goed bedoelen. We hebben veel blije kinderen zien spelen met oude banden, speelgoedauto’s gemaakt van gebruikte bierkisten, plastic zakvliegers en modderpoppen. Onze reis was gevuld met speciale momenten om zout van de aarde mensen te ontmoeten in de meest afgelegen uithoeken van nergens. Vaak renden ze naar de weg om ons tegen te houden, gewoon om elkaar de hand te schudden en te vragen waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. Kinderen hebben altijd honger in Malawi. Deze drie jongens waren frisbee aan het spelen en stopten halverwege het spel om te knielen en termieten te eten uit een gat in hun grond. Veel kleine kinderen zijn bang voor blanke mannen met baarden, of misschien ligt het aan mij. Dit familieportret heeft even geduurd. Het is me eindelijk gelukt om het tussen angst en tranen door te knippen. Zelfs als een man alleen op de fiets hoeft te reizen, kan hij op bepaalde plaatsen nog steeds als rijk worden beschouwd. We ontmoetten enkele mensen die slechts een maand in Afrika reisden, en we voelden ons gelukkig. We ontmoetten ook mensen die al jaren op reis waren en jaloers waren. Joreon en Sonja (niet afgebeeld) zijn al bijna 3 jaar onderweg in hun zoektocht om het hele continent te zien. Hoewel de meeste kinderen zeer beperkte middelen hebben, kunnen ze behoorlijk creatief zijn. Deze kleine jongen maakte slim een paraplu van afval, hout en draad. Portretten werden moeilijker naarmate we verder naar het noorden trokken naar islamitische landen. Niets is zo teleurstellend als een negatieve reactie krijgen als je om een foto vraagt. We legden ze uit waarom we door hun land fietsten. Dit maakte hen trots. Niets is zo teleurstellend als een negatieve reactie krijgen als je om een foto vraagt. We legden ze uit waarom we door hun land fietsten. Dit maakte hen trots. Niets is zo teleurstellend als een negatieve reactie krijgen als je om een foto vraagt. We legden ze uit waarom we door hun land fietsten. Dit maakte hen trots.
